قیام ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ نقطه‌ی عطف تظاهرات سراسری مردم ایران علیه حکومت پهلوی بود که منجر به شهادت شمار زیادی از مردم شد. این حادثه به‌عنوان یکی از وقایع مهم و تأثیرگذار انقلاب اسلامی سبب تزلزل نظام سلطنتی ارزیابی شده است.

شدت گرفتن خشم مردم مجروح تهران همزمان شد با جلسه اضطراری ۲۷ فرمانده و امیر ارتش در ستاد بزرگ ارتشتاران. مردم انقلابی تهران که از یکی دو روز جلوتر تسخیر ادارات و سازمان‌های دولتی را آغاز کرده بودند از ساعات آغازین ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ و ساعاتی قبل از اعلام بی‌طرف ارتش شاهنشاهی، تسخیر پادگان‌ها، کارخانه اسلحه‌سازی تهران، مراکز نظامی ارتش، فرماندار نظامی و شهربانی تهران و کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک را آغاز کردند و کمر رژیم پهلوی را شکستند و در خیابان‌ها و میدان‌های شهر بانگ فجر انقلاب سر دادند.

بسیاری از جامعه‌شناسان انقلاب معتقدند که در یک انقلاب سیاسی اگر انقلابیون نتوانند گروهی از نیرو‌های مسلح را جذب خود کنند، انقلابی رخ نخواهد داد. این اتفاقی بود که در واپسین روزهای انقلاب ۵۷ به وقوع پیوست.

پهلویِ پسر بالاخره مجبور شد در آخرین ماه حضورش در ایران تن به تشکیل شورایی دهد که علی امینی از شهریور ۱۳۵۷ بارها به او پیشنهاد داده بود حتی به او هشدار داده بود که با توجه به وضعیت بدِ سیاسی و اجتماعی خاندان پهلوی در ایران، هر چه زودتر این شورا را تشکیل دهد تا شاید بتواند راهی برای بقای سلطنت بعد از فرار از ایران پیدا کند اما پیش‌بینی‌ها همیشه آن طور که تصور می‌شود، اتفاق نمی‌افتد.