به گزارش مشرق، دانیال معمار طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: باز هم تصاویری باشکوه از جشن مذهبی ایرانی‌ها به نمایش درآمد؛ پر از شکوه و نشاط؛ غیر از این هم بعید بود از ما ایرانی‌ها. ما که تک‌تک‌مان بدهکار سلطان خراسانیم و وقتی اسم امام‌رضا(ع) به میان می‌آید، سنگ‌تمام‌ می‌گذاریم. اما پیام این حضور […]

دلگرم بودم که با شوق و اشتیاق احساس خوشبختی کنم و چنین روز بزرگی را به پدر خسته زندگی تبریک بگویم تا او لبخندی بر لب داشته باشد و دستان سرد مرا بفشارد و سایه‌های پرابهتش را بر کاروان زندگی جاری کند.

فیاض زاهد نوشت: هر جای دیگری بود، دست عموصادق و ممدلی زیتون را می‌بوسیدند. آن‌ها را برای شادکردن لحظاتی از زندگی مردم و فراموشی مصیبت‌های بیکرانشان تشویق و تکریم می‌کردند. اما چه کنیم که چنین نیست. چه سود که به تعبیر سعدی سنگ را بسته و سگ را رها کرده‌اند! آقایان! چرا از شادمانی مردم رنج می‌برید؟ به راستی چرا ناف شما را با غم و گریه بریده‌اند؟