عجیب است ما برای کسی گریه می‌کنیم که هیچ شباهتی به او نداریم.
بیش از شمشیر علی ، به منطق علی (ایجاد توافق از طریق مفاهمه) و بیش از عدالت اقتصادی علی به عدالت سیاسی (برابری حاکم و شهروندان فارغ از جنسیت و نژاد و مذهب) و بیش از جنگ علی به آشتی او تمرکز کنیم.

عمادالدین باقی نوشت: حکومت اقلیت بر اکثریت هم متزلزل است و با تفنگ و زندان هم نمی‌شود آن را ادامه داد.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: حکومت‌ها اگر برای خود هیچ ماموریتی جز ماندگاری خود هم قائل نباشند باز باید حضور مردم، برایشان یک واجبِ سیاسی تلقی شود.

علی مطهری نماینده ادوار مجلس گفت: حکومت فکر می کند فقط باید یک قشر خاص را داشته باشد. با همین اقلیت کاملا متدین می تواند نظام را حفظ کند. اشتباه می کند، باید همه مردم را داشته باشند.

جلایی پور، فعال اصلاح‌طلب گفت: حکومت شایسته است، بفهمد که خیزش اعتراضی صد و ده روزه مهسا نوک کوه یک «دگردیسی بزرگ فرهنگی، اجتماعی و نسلی» است. خیزش مهسا در خیابان‌ها آرام شده ولی «بلوک عظیم چند لایه اعتراضی» (لایه فرهنگی، اقتصادی و سیاسی) همچنان در جامعه پاسخ داده نشده وجود دارد، تندروهای حکومتی بلادلیل رجز نخوانند و با سرنوشت ایران بازی نکنند.

مبلغ می‌گوید: خطر و کابوس بزرگ برای یک حکومت باید کاهش شدید و یا از دست رفتن عنصر اعتماد در جامعه باشد. در فضای بی‌اعتمادی هیچ اقدام موثر و سازنده‌ای مورد پذیرش قرار نمی‌گیرد و با سوءظن به آن نگاه می‌کند و اصلاحات سخت خواهد شد.