امیرمسعود عابدین_ در اوایل دهه ۲۰۰۰، نیروی دریایی ایالات‌متحده با معرفی کشتی رزمی (LCS)، به دنبال تسلط بیشتر بر دریاها بود. این کشتی دارای طراحی مدولار و اتوماسیون پیشرفته جهت کاهش اندازه و هزینه بود. با این حال، این برنامه با مسائل مهمی از جمله بودجه بیش از حد مواجه بود. هزینه‌های تعمیر و نگهداری با اتکای نیروی دریایی به پیمانکاران افزایش یافت و آمادگی این کشتی را کاهش داد.
علیرغم امیدهای اولیه، LCS برای نقش‌های مورد نظر خود مناسب نبود. در نتیجه، نیروی دریایی قصد دارد ۹ کشتی از ۳۵ کشتی ساخته شده را بازنشسته کند. مزیت اصلی این طرح، خدمت به‌عنوان یک بستر آزمایشی برای فناوری‌های جدید بود که به طرح‌های آینده مانند ناوچه‌های کلاس FFG(X) کمک می‌کرد.
برنامه LCS شامل دو طرح مختلف است: کلاس Freedom با بدنه فولادی طراحی شده توسط لاکهید مارتین، و کلاس Independence با بدنه آلومینیومی از جنرال داینامیکس. این دو کلاس حول یک طراحی مدولار ساخته شده بودند. به لطف گنجاندن فناوری‌های خودکار جدید، نیروی دریایی می‌تواند تعداد خدمه را به ۴۰ نفر کاهش دهد، در مقایسه با خدمه تقریباً ۳۵۰ نفری یک ناوشکن کلاس Arleigh-Burke.
تلاش‌های عمده‌ای برای حفظ این برنامه در اوایل دهه ۲۰۰۰ انجام شد، اما در نهایت مشکلات آن به‌سرعت آشکار شد. محدودیت بودجه اولین و مهم‌ترین مشکل آن بود؛ سری ایندیپندنس‌ها در نهایت برای هر کشتی حدود ۵۰۰ میلیون دلار هزینه داشتند.
در ابتدا، نیروی دریایی امیدوار بود که LCS بتواند نقش‌هایی را به‌عنوان ضد زیردریایی، مقابله با مین و جنگ ضد سطحی ایفا کند. تقریباً هر ماژول از همان ابتدا با مشکلاتی روبرو بود. علاوه بر این، هزینه و تدارکات مورد نیاز برای حمل و نصب ماژول‌ها بسیار بالاتر از حد انتظار بود. شاید جدی‌ترین مشکلی که کلاس Independence را آزار می‌داد، در سال ۲۰۲۲ ظاهر شد؛ بدنه‌های این کلاس تحت فشار ترک می‌خوردند!
نزدیک به دو دهه بعد، به نظر می‌رسد که نیروی دریایی بالاخره متوجه شکست این کشتی‌ها شده است. در طی چند سال آینده، رهبران قصد دارند ۹ کشتی از ۳۵ کشتی ساخته شده را بازنشسته کنند.
منبع: nationalinterest
۲۲۷۳۲۲