چهارشنبه, ۱۰ مرداد ۱۴۰۳ /
عبدالجواد موسوی گفت: انتقاد اگر رادیکال و بنیان‌کن نباشد بیشتر به شوخی شبیه است. رعایت انصاف و عدل و داد البته چیز دیگری است و ربطی به این تعبیرِ «مردرندانه» ندارد.
عبدالجواد موسوی ذیل یادداشتی در روزنامه هم‌میهن نوشت:
هرکسی که تعبیر «انتقاد سازنده» را ابداع کرد قالتاقی بود که هم می‌خواست از توبره نوش جان کند، هم از آخور. هم می‌خواست ادای آزادگی و قلندری دربیاورد، هم می‌خواست محبوب قلب اهل قدرت باشد.
انتقاد اگر رادیکال و بنیان‌کن نباشد بیشتر به شوخی شبیه است. رعایت انصاف و عدل و داد البته چیز دیگری است و ربطی به این تعبیرِ «مردرندانه» ندارد.
از آن طرف دشمنی و بی‌انصافی هم ربطی به انتقاد رادیکال ندارد. اصلاً در نقد آن هم به‌معنای حقیقی کلمه چیزی به‌نام غرض‌ورزی وجود ندارد. شما نقد می‌کنید برای آنکه رفتار غلطی را از ریشه بخشکانید. آنکه مغرضانه می‌نویسد و می‌گوید، ایدئولوژی‌زده است و ایدئولوژی‌زده به تنها چیزی که نمی‌اندیشد و پروای آن را ندارد حقیقت است.
این مقدمه مختصر را گفتم تا به اینجا برسم که نقد بی‌تعارف و رادیکالِ دولت آقای پزشکیان را باید بیش از هرکس دیگری خودمان جدی بگیریم. کاری که در دولت آقای روحانی انجام ندادیم. آن روز‌ها بهانه اغلب ما این بود که دولت روحانی به اندازه کافی دشمن قسم‌خورده دارد و در چنین شرایطی فتوت و مروت حکم می‌کند که ما شوخ پیش چشم او نیاوریم و اگر نوشش نمی‌توانیم شد دست‌کم نیشش نباشیم. اشتباه کردیم.
شاید هم چاره‌ای نداشتیم. نمی‌دانم. اما این را می‌دانم که اگر نبود آن مصلحت‌اندیشی‌ها، محدودیت‌ها و معذوریت‌ها، شاید حوادث به گونه دیگری رقم می‌خورد و از بعضی فجایع جلوگیری می‌شد. هرچه بود، گذشت، اما آن تجربه گران‌قیمت پیش روی ماست و اگر اهل عبرت باشیم، می‌توانیم از آن روزگاران درس‌ها بیاموزیم.
ما که آقای پزشکیان را نظرکرده خدا و پیغمبر نمی‌دانیم. هیچ بزرگی هم به خواب ما نیامد و رأی دادن به ایشان را به ما توصیه نکرد. می‌دانستیم به چه کسی رأی می‌دهیم و از بضاعت او چندان هم بی‌اطلاع نبودیم. خودش هم بنده‌خدا نه قول خاصی به کسی داد، نه وعده عجیب و غریبی. هیچ‌کدام از ما هم معتقد نیست که مخالفت با او مخالفت با امر مقدس است. اصلاً ما به او رأی داده‌ایم که بتوانیم نقدش کنیم.
به او رأی داده‌ایم که اگر لازم شد رأی‌مان را پس بگیریم. آقا بالاسر انتخاب نکرده‌ایم. خادم ملت را انتخاب کرده‌ایم که کمترین وظیفه‌اش در قبال رأیی که به او داده‌ایم پاسخگویی است. همه عیب و ایراد‌ها به حاکمان برنمی‌گردد. ما محکومان نیز به قدر خود خالی از عیب و ایراد نیستیم و شاید بزرگ‌ترین ایراد ما این باشد که مسئولیت انتخاب‌هایمان را به عهده نمی‌گیریم.
