شنبه, ۶ مرداد ۱۴۰۳ /
خیلی وقت ها پیش می آید که در محافل دیپلماتیک از من سوال می شود چرا ایران حاضر نمی باشد روی نفوذ منطقه ای خود و یا برنامه موشکی و یا پهبادی خود با غرب مذاکره کند؟
پر واضح است، این یک دکترین موجودیتی برای ایران است که باید مرزهای مجازی خود را چند هزار کیلومتر دورتر از مرزهای سیاسی ببرد و با دشمن خود چند هزار کیلومتر دورتر مقابله کند و همچنین هر آنچه برای ایجاد موازنه قدرت در منطقه در مقابل دشمنان نیاز دارد را خود تولید کند.قطعا اگر ایران این امکانات را نداشت بارها و بارها مورد حمله دشمنان قسم خورده خود در منطقه قرار می گرفت، از کشورهای عرب گرفته تا ترکیه و افغانستان و…فرقی هم ندارد که چه حکومت و یا چه نظامی بر ایران حاکم باشد، بحث امنیت ملی و موجودیت کشور بحثی نیست که هیچ نظام و حکومتی حاضر باشد روی آن مذاکره کند مگر نظام یا حکومتی که خیانتکار است ویا زمانی که افرادی که دست نشانده دشمن باشند در قدرت باشند.به هر حال شاید برخی گول تبلیغات رسانه ای دشمن را بخورند و تحت تاثیر آن قرار گیرند، که ما متاسفانه به صورت تاریخی در ایران بسیار در این زمینه تجربه داریم، اما تاریخ همیشه قضاوت می کند که چه حکومتی و چه رهبرانی اقتدار و موجودیت کشور را تامین کردند و چه حکومت و چه رهبرانی موجودیت کشور را به خطر انداختند و یا موجبات از دست رفتن منافع ملی شدند.به عنوان مثال می گویم، علیرغم اینکه در زمان قاجار بسیاری وطن پرستان بودند که حاضر بودند جان خود را فدای یک وجب خاک ایران کنند اما نالیاقتی و ناتوانی برخی شاهان قاجار منجر به آن شد که ایران در قراردادهای کذایی دو سوم خاک خود را به انگلیس و روسیه ببازد و هیچ وقت ایرانیان در تاریخ آن شاهان را نمی بخشند.آمریکا، ۴۰ میلیون دلار برای تبلیغات سو علیه ایران، روسیه و چین اختصاص داد۳۰ اکتبر ۲۰۱۸, ۲۳:۵۵به هر حال امروزه می بینیم در ایالات متحده بحث هایی مطرح می شود مبنی بر اینکه اگر ترامپ سر کار بیاید حمایت های مالی آمریکا از اوکراین را متوقف می کند و وارد مذاکره مستقیم با روسیه می شود و احتمال اینکه روی اوکراین با روسیه معامله کند زیاد است.اگر واقعا حضور آمریکا در اوکراین بحث امنیت ملی و موجودیتی برای آمریکا بود که صدها ملیارد دلار برای آن هزینه کند امکان نداشت که اصلا چنین بحثی در رسانه های این کشور مطرح شود چون بحث دکترین امنیت ملی بحثی نیست که کسی حاضر باشد حتی روی آن بحث یا صحبت کند.از رهبران و روسای جمهوری گرفته تا عامه مردم به خوبی می دانند که موجودیت کل کشور آنها وابسته به آن مساله است و به هر قیمتی شده کشور باید آن اصول و مبادی را نگه دارد.اما وقتی در باره حضور آمریکا در ناتو و در اوکراین بحث می شود، این بدین معنا است که بخش بزرگی از مردم آمریکا می دانند سرمایه گذاری آمریکا روی جنگ در اوکراین فقط به خاطر منافع برخی می باشد و به هیچ وجه ربطی به منافع ملی آمریکا ندارد.دقیقا مانند اشغال افغانستان و عراق و لیبی و…امروزه نسل جوان آمریکا حتی تابوی انتقاد از اسرائیل را نیز شکسته و سوال می کند که چرا آمریکا باید این همه وابسته به اسرائیل باشد و در حدی تحت سلطه لابی های اسرائیلی باشد که نمایندگان کنگره به جای انتقاد از نتانیاهو که آمده وسط کنگره به جوانان آمریکایی ناسزا می گوید و توهین می کند برای او دست می زنند.ببینید چه قدر آمریکایی ها بد بخت شده اند که رهبر یک کشور خارجی می آید، به هر بهانه ای شده، وسط کنگره آمریکا به مردم آمریکا توهین می کند و الفاظ رکیک ای بر علیه آنها استفاده می کند که حتی رسانه ها مجبور می شوند سانسور کنند و نمایندگان کنگره مانند دلقک برایش دست می زنند؟گزارش و تحلیلمداخلات آمریکا مانعی در مسیر پایان درگیریهای روسیه و اوکراین ۲۴ ژوئن, ۱۹:۰۶همین ماجرا چند ماه قبل تر هم توسط زلنسکی در آمریکا انجام شد و وی آمد در کنگره با رفتاری توهین آمیز ادعا کرد که اوکراین در حال جنگیدن به جای آمریکا است و آمریکا باید هزینه های جنگ را تامین کند و بعد با شصت ملیارد دلار نا قابل به اوکراین برگشت.آنچه مسلم است این می باشد که بسیاری سیاستمداران متوجه هستند این جریان، به هیچ وجه، برای منافع آمریکا نیست.در نهایت بایدن این جنگ را راه انداخته تا کارخانه های اسلحه سازی سود کنند و ایالات متحده بر بازار انرژی اروپا تسلط یابد.حالا که دیگر کار تمام شده و خیال آمریکا راحت است هر آنچه اروپایی ها در اختیار داشتند را از آنها گرفته و آنها را شدیدا وابسته به تسلیحات و انرژی آمریکا کرده دیگر نیاز به ادامه حمایت از اوکراین نیست و باید زلنسکی مانند دیگر افرادی که قبل تر با آمریکا کردند به زباله دان تاریخ پرت شود و دیگر مهم نیست که چه بلایی سر اوکراین می آید.الان وقت آن است که این ریخت و پاش متوقف شود و هر کس بنا باشد در آمریکا به قدرت برسد احتمالا به این سمت خواهد رفت چه ترامپ باشد چه هر کس دیگر.
