چهارشنبه, ۶ تیر ۱۴۰۳ /
«قالیباف هرگز در فضای سیاسی کشور به عنوان یک متفکر سیاسی جدی گرفته نشده است؛ نزد اهل فرهنگ و هنر جایگاهی ندارد؛ فاقد ایده اقتصادی است و نزد اقتصاددانان کشور در حد رئیس مجلس، با نفوذ نیست و با اینکه در دانشگاه درس می‌دهد، دانشگاهیان خیلی تحویلش نمی‌گیرند؛ در گروههای مرجع مانند روحانیون نیز برد چندانی ندارد و.»
محمد مهاجری فعال سیاسی اصولگرا در کانال تلگرامی خود نوشت؛ ابروباد و مه و خورشید و فلک در کارند تا آقای قالیباف به پاستور برود. اگر همین خودش دلیل بر این نباشد که او رئیس جمهور خوبی نیست، دلایل محکمتری هم وجود دارد.
به حلقه اطراف آقای قالیباف نگاه کنید. ۵ نفر که بتوانند مثلا وزیرخارجه یا اقتصاد یا صنعت یا آموزش وپرورش یا ارتباطات بشوند و طبقه متخصص جامعه قبولشان داشته باشد، می‌بینید؟
آقای قالیباف خیلی روی شفافیت مانور می‌دهد و تلاش می‌کند تلاشهایی را که در این زمینه انجام گرفته به نام خود سند بزند، اما آیا کتمان‌گری در زمینه خودروهای شاسی بلند، املاک نجومی شهردای، داستان قائم مقامش در شهرداری و… کافی نیست برای اینکه او را رئیس جمهور خوبی ندانیم؟ (قطعا ورود به مسائل زندگی خصوصی‌اش را غیراخلاقی می‌دانم هرچند توضیح ندادن در باره آن‌ها هم ضعف اوست)
همه حرفهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی قالیباف را از سال ۱۳۸۴ تا امروز جمع کنید. بیش از نصف ورق دفتر مشق دانش آموزان می‌شود؟ آیا حرفهای تکراری، روبنایی، بی‌مطالعه و شعاری کافی نیست که رای دهندگان اسمش را روی برگ رای ننویسند؟
او در زمینه سیاست خارجی چه می‌داند؟ آیا جز جوگیرشدن در زمستان ۱۳۹۹ برای به تصویب رساندن مصوبه‌ای که امید اکثر مردم را با هوا کردن برجام به یاس تبدیل کرد، هنر دیگری هم دارد؟ شاید سفر او به مسکو و تلاش ناکامش برای دیدار با پوتین به عنوان دستاورد تلقی گردد اما آخرش معلوم شد این دستاورد را یک عضو ساده کمیسیون امنیت ملی مجلس هم می‌توانست کسب کند!
قالیباف بعد از دوران دفاع مقدس، هیچ سابقه شگرف و افتخارآفرینی ندارد، هرچند که در دوران فرماندهی نیروی انتظامی موفق‌تر از اخلاف و اسلاف خود عمل کرده. با این حال او در شهرداری تهران آثاری از خود به جا نگذاشته که در افکار عمومی پایتخت نشینان، برجسته باشد. حتی اگر کار قابل قبولی هم صورت گرفته حتما در فساد عیسی شریفی، غرق و مضمحل شده است.
قالیباف نشان داده مجلس را پادگان می‌بیند و نمایندگان نیز سرباز و امربر هستند. اما در طرف مقابل، نمایندگان چنین وقعی به او نگذاردند و رئیس مجلس را از چهره‌ای که می‌توانست پارلمانتاریست باشد، فقط به یک اداره کننده جلسه تنزل دادند.
قالیباف هرگز چهره پرنفوذ سیاسی نبوده و اوج آن در انتخابات اخیر مشاهده شد. او با اینکه با جبهه پایداری زدوبند کرد و دوستان نزدیکش را هم قربانی ائتلاف با این تشکیلات کرد، در تهران فقط ۴۰۰ هزار رای آورد که نسبت به دوره قبل مجلس، حدود یک میلیون کاهش داشت. سوای این، قالیباف هرگز در فضای سیاسی کشور به عنوان یک متفکر سیاسی جدی گرفته نشده است؛ نزد اهل فرهنگ و هنر جایگاهی ندارد؛ فاقد ایده اقتصادی است و نزد اقتصاددانان کشور در حد رئیس مجلس، با نفوذ نیست و با اینکه در دانشگاه درس می‌دهد، دانشگاهیان خیلی تحویلش نمی‌گیرند؛ در گروههای مرجع مانند روحانیون نیز برد چندانی ندارد و…
اینها و دلایل دیگر باعث می‌شود او حتی اگر رای بیاورد، رئیس جمهور خوبی نباشد. هرچند او را به مراتب از مرحوم شهید رئیسی عملیاتی‌تر و قدرتمندتر می‌دانم و در اکثر اختلافات اساسی که در ماههای آخر عمر آن مرحوم با او داشت، قالیباف را محق می‌دانم.
پ. ن: در روز تایید صلاحیتها، دونفر از روزنامه نگاران منتقد آقای قالیباف روانه زندان شدند که پیش از این به افشاگری در باره قالیباف دست زده بودند. با آن دو همکار رسانه‌ای قطعا سلیقه‌ام همراه نیست و کارشان را نمی‌پسندم اما آقای قالیباف می‌توانست فقط یک ژست بگیرد و اعلام کند شکایت خودش را از آن‌ها پس می‌گیرد. او این کار را هم نکرد و یک دلیل دیگر بر خوب نبودنش برای پست ریاست جمهوری اضافه کرد.
