در اواخر قرن نوزدهم اگر ابتلا به آرتریت روماتوئید در شما تشخیص داده می شد، احتمال زیادی داشت یک درمان غیرمعمول برای شما تجویز شود. این روش درمان شامل قرار گرفتن در یک وان برقی متصل به باتری های بزرگ می شد. سپس، پزشک برق را وصل می کرد!
این وان ها به نام حمام گالوانیک (Galvanic bath) شناخته می شدند. کمی بیش از یک قرن پیش، آنها در بیمارستان های عمومی بسیار رایج بودند.
افراد بسیاری حمام گالوانیک را ابزاری امیدوارکننده برای درمان اختلالات عصبی و بیماری های پوستی ناشی از لوپوس می دانستند. این گزینه به ویژه برای مشکلات مفاصل، مانند آرتریت روماتوئید استفاده می شد. این یک بیماری خودایمنی ناتوان کننده است که نخستین بار در سال ۱۸۰۰ شناسایی شد.
یک حمام گالوانیک معمولی شامل یک وان چینی همراه با الکترودهایی بود که در نزدیکی سر و پاهای بیمار قرار می گرفت و هر دو با سیم به باتری های خارجی متصل می شدند. گونه ای دیگر به نام حمام چهار سلولی اشنی (four-cell bath Schnee) دارای چهار بخش برقی کوچک تر بود که هر یک از آنها برای زیر آب رفتن یک اندام استفاده می شد. محبوبیت این نوع از آن جهت بود که بیمار نیاز نداشت به طور کامل برهنه شود.
یک باور نسبتا رایج وجود داشت که اعصاب مانند سیم های تلگراف هستند و اطلاعات را بین مغز و بدن رد و بدل می کنند. به همین دلیل استفاده از الکتریسیته به ویژه برای درمان ناراحتی های روانی یا مشکلات مفصلی مانند آرتریت روماتوئید مفید در نظر گرفته می شد.
یک دلیل دیگر روی آوردن پزشکان به استفاده از حمام های گالوانیک در مورد آرتریت روماتوئید این بود که هیچ درمان موثر دیگری برای آن وجود نداشت. همانند بسیاری از بیماری های خودایمنی، آرتریت روماتوئید هرگز به خوبی شناخته نشده است. دلیل بروز آن همچنان به طور دقیق مشخص نیست و در شرایطی که روش هایی برای بهبود آن وجود دارند، اما هیچ درمان قطعی ارائه نشده است.
مانند بسیاری از درمان های دیگر آرتریت روماتوئید، حمام گالوانیک در نهایت به عنوان گزینه ای بی اثر معرفی شد و در اوایل قرن بیستم توسط جامعه پزشکی کنار گذاشته شد.
* عصرایران